Prolog

 Z punktu widzenia Edwarda

Siedziałem w swoim pokoju. Patrzyłem na gwiazdy. To jedna z niewielu czynności które sprawiały mi przyjemność podczas mojego długiego życia. A może powinienem to raczej nazwać egzystencją, istnieniem. Nie wiem, po prostu byłem, bez żadnego celu, żadnych perspektyw.

-Tak bezchmurna noc to rzadkość w tym miejscu. – pomyślałem.

Forks. Małe miasteczko w stanie Waszyngton, wyróżniające się tylko tym, że padało tu częściej niż w jakimkolwiek innym miejscu USA. No i może tym, że mieszkało tu 7 wampirów. Ale o tym nikt nie wiedział i niech tak pozostanie. Mieszkałem tu razem z moją rodziną: Moimi przybranymi rodzicami Carlislem i Esme oraz z czwórką rodzeństwa Alice, Rozalie, Jasperem i Emmettem.

 Z rozmyślań wyrwał mnie odgłos tłuczonego szkła. Nie zawracałbym sobie tym głowy gdyby nie pisk Alice. Z jej myśli wyczytałem, że ma wizje jednak od razu ją przede mną zablokowała śpiewając w głowie jakąś pieśń po turecku. Tego nienawidziłem najbardziej. Blokowania umysłu i to jeszcze w taki sposób! Prowadzony ciekawością powoli udałem się na dół.

-Czemu nie chcesz mi pokazać wizji? Co widziałaś? –zapytałem wchodząc do przestronnego salonu.

-Och Edwardzie nie denerwuj się tak. To nic złego. A nie pokazuje ci tego bo to było nie wyraźne i mógłbyś to źle zinterpretować.

Źle zinterpretować?  Miałem nadzieje, że tym razem nie chodzi o Tanyę. Wszyscy twierdzili, że pasowalibyśmy do siebie, ale ja widziałem w niej coś czego nie umiałem nazwać. Nic do niej nie miałem, co prawda była pusta i trochę zapatrzona w siebie, ale to nie o to chodziło.

-Jak znowu chcesz mnie swatać z Tanyą to ostrzegam, nawet nie zaczynaj. Tym razem nie wytrzymam i się wyprowadzę. Nie uszczęśliwicie mnie na siłę.

 Odwróciłem się napięcie i wybiegłem z domu trzaskając drzwiami. Użyłem trochę za dużo siły i prawie wypadły z zawiasów. Byłem zły. Biegłem przed siebie, jednak po kilku minutach zwolniłem. Przechodząc przez niewielką polankę wyczułem dwa zmieszane ze sobą zapachy. Jeden na pewno należał do wampira, a drugi, no cóż nie wiedziałem do kogo należy jednak był niezwykle piękny… W końcu dotarłem nad urwisko. Usiadłem i patrzyłem jak fale rozbijają się o brzeg. Teraz pomyślałem o rodzinie. Przesadziłem, przecież nawet nie wiedziałem czy o to jej chodziło. Może to znowu jakiś prezent dla Jaspera. Ehhh… Zdecydowanie mam problemy z kontrolowaniem emocji… Będę musiał ich przeprosić. Chcieli dla mnie dobrze. Martwili się. Nawet Emmett HA-HA-HA - kto by pomyślał.

Edward nie uciekaj chce pogadać.- Alice już mnie znalazła. Usiadła obok mnie.

-Przepraszam Alice, poniosło mnie.

-Daj spokój sama cię sprowokowałam. Jednego tylko nie rozumiem. Czemu jesteś tak cięty na Tanyę?

-Cóż, wiem że to dziwnie zabrzmi, ale jest w niej coś co mnie niepokoi.

-Hmm … - myślałem że coś mi powie ale już się odezwała. Nie chciałem jej denerwować, ale musiałem się dowiedzieć.

-Powiesz mi teraz co zobaczyłaś? – Długo musiałem czekać na odpowiedź

-No dobrze. Ed ja tak dokładnie nie wiem co się stanie. Ta wizja była niejasna i strasznie zamazana. Jedyne czego jestem pewna to tego, że nasze życie już nie długo całkowicie się zmieni. … A w szczególności twoje…
                                                    ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Gdy Alice i Edward siedzieli i w ciszy przypatrywali się wzburzonemu morzu, całkiem niedaleko, w przestronnej łazience dużego domu, na zimnej podłodze siedziała piękna dziewczyna. Po jej policzkach płynęły słone krople. W tej chwili pragnęła zasnąć. Zasnąć
i już nigdy się nie obudzić…

________________________________________

Uff no to mamy prolog ;D
Myślę, że następny rozdział pojawi się jeszcze w tym tygodniu ;)
Bardzo zależy mi na waszych opiniach, a na razie do następnego posta :D