Rozdział 1

Z punktu widzenia Edwarda

Minęły cztery tygodnie od dziwnej wizji Alice. Cztery tygodnie i nic się nie stało, nic się nie zmieniło. Może jednak się pomyliła i wszystko miało zostać po staremu. Sam nie wiem. Kolejną noc spędzam na myśleniu o tym co może się zdarzyć. Chyba coś ze mną nie tak. Gdybym chociaż mógł zasnąć…

Z punktu widzenia Belli

Jego twarz jest  taka piękna, uśmiecha się do mnie, wyciąga ręce, jakby chciał mnie ochronić przed całym światem. Wszystko w nim jest idealne; oczy, usta, włosy. Próbuje do niego podejść, jestem co raz bliżej, już prawie go dotykam… Nagle wszystko się zmienia jest ciemno, zimno, jestem sama w ogromnym lesie. Słyszę śmiech, okropny śmiech. Wiem do kogo należy. Zaczynam biec, uciekać ale nie mam siły. Przewracam się. Ten drań jest już blisko. Czuję jego ohydny oddech na szyi, jego zapach mnie dusi, wszystko dookoła gnije – kwiaty, drzewa. Czuję na sobie jego obrzydliwy dotyk. Jest mi niedobrze. Nie mogę oddychać. I nagle…
budzę się.

No tak powinnam już do tego przywyknąć. Od czterech tygodni prześladuje mnie ten sam koszmar. Generalnie mam już tego dość, zresztą jak wszystkiego innego. Postanowiłam pójść pod prysznic, bo obudziłam się cała zalana potem. Okropność.

Po porannej toalecie udałam się do mojej ogromnej garderoby. Wybrałam z niej czarne rurki, brzoskwiniową koszule i takiego samego koloru szpilki, które mają 13cm. Tak, tak przykładam ogromną wagę do mojego wyglądu. Nic nie poradzę, jestem perfekcjonistką. Żeby się waliło i paliło Bella Swan musi wyglądać dobrze. Nawet jeśli moja psychika siada, chce mi się płakać i mam dość samej siebie, to przecież nikt nie musi o tym wiedzieć. Po co mają się martwić. Wolę cierpieć w samotności.

Kiedy już się ubrałam, zeszłam na dół żeby zjeść śniadanie. W momencie zejścia z ostatniego stopnia, coś nagle powaliło mnie na ziemie. Już miałam zacząć krzyczeć (tak jestem ostatnio trochę przewrażliwiona), ale do moich nozdrzy napłynął dobrze znany mi zapach mojej najlepszej przyjaciółki. Kate – siostra którą zawsze pragnęłam mieć. Kiedyś mówiłyśmy sobie o wszystkim, ale teraz nawet ona nie wiedziała przez jakie piekło przechodzę.

-Oszalałaś Landryno?- lubiłam ją tak przezywać, to przez pewną historię, która kiedyś nam się przydarzyła, ale o tym kiedy indziej.

-Nie oszalałam tylko się strasznie za Tobą stęskniłam

-Dobra dobra, złaź ze mnie, bo pomyślę, że mój brat jest tak kiepski w łóżku, że chcesz być zaspokojona przeze mnie. – W tym momencie do salonu wszedł Zac, obładowany walizkami.

-Przepraszam, że niby kto jest kiepski?! Jestem świetny w łóżku! Kate, Słoneczko powiedz tej okrutnej wiedźmie

W tym momencie obydwie wybuchnęłyśmy śmiechem. Kiedy się uspokoiłyśmy i usiadłyśmy na kanapie powiedziałam:

-No to opowiadaj Katie, jak było? – Mój braciszek zaskoczył wszystkich zabierając Kate na dwa tygodnie, na romantyczne wakacje, na Fidżi.

-Oh Bella było cudownie, naprawdę, mamy masę zdjęć…

Tak spędziłyśmy większość dnia. Kate z zapałem opowiadała szczegóły z wyjazdu, oglądałyśmy zdjęcia i oczywiście obgadywałyśmy Zaca. Niestety późnym wieczorem moja przyjaciółka zainteresowała się tym co ja robiłam, podczas ich nieobecności.

-No to opowiadaj Bi, co się działo jak nas nie było?

-Hmm no na przykład zapisałam się do szkoły.

-Ooo super, jaka to uczelnia? Może postudiowałybyśmy trochę razem. Mogłoby być zabawnie.

-Eee, Kate właściwie to zwykłe liceum, w Forks. – Moja przyjaciółka zrobiła minę jakbym oszalała

-Co?! A po jaką cholerę Ty idziesz do liceum?

-Wiem, że możesz tego nie rozumieć, ale…

-Nie ma, ale Bella. Skończyłaś 4 najlepsze uczelnie świata, a teraz zapisujesz się do liceum?! Poza tym Forks?! To dziura zabita dechami!

-Tak wiem, ale potrzebuje trochę spokoju

-Ok, nie wiem o co chodzi, ale wytłumacz mi jedno. Skoro z jakiegoś niezrozumiałego dla mnie powodu zapisujesz się do takiej szkoły, to dlaczego Forks?! Dużo bliżej masz do Rainstown…

-Problem w tym, że ja sama nie wiem dlaczego się tam zapisałam… Po prostu 4 dni temu obudziłam się z myślą, że muszę się zapisać do liceum. Właśnie w Forks…

-Ok, zaczynasz mnie przerażać Bella, ale zmieńmy temat. Co tam u Lucasa? – w tym momencie zrobiło mi się słabo, to okropne wspomnienie wróciło i uderzyło we mnie ze zdwojoną siłą. To co mi zrobił, ktoś komu ufałam, kogo kochałam jak brata…

-Hallo, ziemia do Belli? Co Ci jest? Strasznie zbladłaś.

-Co? O co mnie pytałaś? – Byłam rozkojarzona, cały czas wspomnienie wracało

-Pytałam co u Lucasa?

-Widzisz Kate, ja nie wiem co u niego i nie chce wiedzieć.

-Ale jak to? Co się stało? – Moje zachowanie wyraźnie zmartwiło moją przyjaciółkę

-Proszę Cię, ja nie chce o tym rozmawiać, nie chce go widzieć, nie chce o nim słyszeć. Jestem zmęczona, idę się położyć. Dobranoc.

Wstałam i szybkim krokiem ruszyłam w kierunku mojego pokoju. Po drodze prawie wpadłam na mojego brata, niosącego talerz kanapek. Zawsze był głodomorem. Gdy byłam na górze, usłyszałam jeszcze jak Zac pyta Kate:
-Co jej się stało?

No tak teraz pewnie Katie wszystko mu powie. Trudno, nie mam siły teraz o tym myśleć. Z impetem wpadłam do swojego pokoju. Zatrzasnęłam drzwi i zsunęłam się po nich w dół. Płakałam długo, bardzo długo. W tej chwili byłam wdzięczna sama sobie za pomysł z zamontowaniem dźwiękoszczelnych ścian w pokoju. Nie chciałam żeby słyszeli. To wszystko co czułam mnie przygniatało. Ból, wstręt, rozpacz, złość, żal, gniew. Za dużo. To o wiele za dużo. Po kilku godzinach, wyczerpana, zasnęłam na podłodze. W moim stanie tylko sen był chwilową ulgą w bólu. Przynajmniej dopóki nie pojawi się, ten sam co zwykle, przerażający koszmar…

______________________________________

Cóż mamy rozdział. Szczerze mówiąc jestem z niego średnio zadowolona, ale ocenę pozostawiam wam ;)

Co do kolejnego posta to sama nie wiem kiedy się pojawi. Najpóźniej w następnym tyg. W końcu muszę potrzymać was trochę w niepewności ;P

Liczę na wasze komentarze ;D